ที่ถามอาจ๋านเนียะ ไม่ได้อยากแก้กรรมอะไรหรอกนะฮับ แค่สนใจว่ามันคืออะไร ทำไมคนที่เชื่อเค้าถึงเชื่อมั่ก ๆ เท่านั้นเองคับ

สรุปคือว่ามันแล้วแต่ความเชื่อของแต่ละสำนักรึป่าวฮับ

การแก้กรรมภาคที่ศิษย์ ฯ ได้ยินมาเนียะ เรียกว่าการเข้าอธิษฐาน ได้ยินว่าต้องไปทำที่วัดชื่อดังแห่งหนึ่งในเชียงใหม่คับ ใช้เวลาทำ 3 วัน 7 วัน 12 วัน อะไรประมาณนั้น พี่คนที่จะไปบอกว่าของพี่เค้าต้องทำ 3 วัน แบบไม่ได้หลับไม่นอนเลยคับ แต่รายละเอียดยังไม่รู้ว่าทำยังไง เดี๋ยวเอาไว้ถ้าเค้ากลับมาแล้วจะถามดูคับ

แต่ตอนนี้อยากรู้เรื่องนี้จากประสบการณ์ของทั่นอาจ๋านนะฮับ จะกรุณายกตัวอย่างมาเล่าสู่กันฟังบ้างได้ไหมฮับ

อันนั้นเป็นกิจกรรมล้างสมองแนวเดียวกับสวดภาณยักษ์ เขาเรียกว่า ขบวนการแรงเยอร์ภาคธรรมะ ช่วงนี้กำลังฮิตแบบจตุคาม... ถ้าถามประสบการณ์ผม  ธรรมะเป็นเรื่องส่วนบุคคล อ่านหนังสือดีๆสักเล่มเช่นเล่มที่แนะนำนั่นแหละ อ่านไปตรองไป...ธรรมะไม่ใช่ของสำเร็จรูป มีเงินก็ซื้อหาไม่ได้ ต้องจิตจับกาย จับอาการ จับจิต จับอาการของจิตให้ทัน ล้างภาษา ล้างสมมติ รู้จักอวิชชา จึงจะเข้าสู่กระแสธรรมได้ เป็นเรื่องส่วนตัวไม่เกี่ยวกับขบวนการอะไรทั้งนั้น  ... ถ้าเอาจริงเดี๋ยวก็ค่อยๆรู้เองแหละครับ

อันข้าเจ้านั้นเห็นด้วยกับทั่นอาจ๋านแต้ ๆ เจ้า

สาตุ๊ สาตุ๊ สาตุ๊

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฟอร์ด เรนเจ้อร์  เอ๊ย ขบวนการ โจ๋ เรนเจ้อร์ มั้ยครับท่านอะจาน....  หรือไม่ก็ ฟอร์ด เอสเคป   อิ๊อิ๊

ป.ล.  สุญญตาธรรม  สุญญตาปริทรรศน์ ฉบับรวมเล่มบริบูรณ์  หากเราๆท่านๆมีโอกาส ก็น่าลองหาอ่านดูนะครับ  หนาปึ้กกกเชียวแหล่ะ 

เจริญในธรรม(อุ๋ย..ขอโทษ) พอดีเมื่อกี้ เข้าเวป ธรรมะมา

ผมชอบธรรมะนะ อ่านแล้วสนุกดี หนังสือ ธรรมะเดี๋ยวนี้น่าอ่าน

จานคับ อ.เชื่อเรื่องการภาวนามั๊ย

การภาวนา ...ในความหมายที่ผมเข้าใจ คือ การทำสมาธิ หรือการ นั่งสมาธิ เนี่ยแหละครับ ไม่ว่าหลักสูตรธรรมะไหนๆ ก็บอกว่า เป็นบุญอันสูงสุดประมาณมิได้ ทำแล้วตัดกรรมอะไรประมาณนั้น ถ้าถึงขั้นนิพพานก็ไม่ต้องเกิดอีก

นี่ไงครับที่ว่าไม่ตรงกันนั่นแหล่ะ..ตามความเข้าใจของผมที่ศึกษามางูๆปลาๆนั้น ถ้าอ่านจากพุทธประว้ติ จะเห็นว่าพระพุทธเจ้าท่านทรงได้ปฐมฌานตั้งแต่เด็ก คือเคยไปดุพระบิดาไถนาแล้วลองนั่งสมาธิเพลิน..พระประยูรญาติเห็นว่าเป็นอัศจรรย์เพราะเงาไม้ไม่คล้อยตามตะวันแต่คงบังพระพุทธองค์เห็นเป็นปาฏิหารย์ พอท่านเสด็จออกผนวชก็ไปเรียนวิชาฌานสมาบัติได้ถึงขั้นอรูปฌานสูงสุดในสมัยนั้น คือ อากิญจัญ กับอารามดาบส และเนวสัญญาณาสัญญายตนกับท่านอุทกดาบส...ซึ่งสมัยนั้นสูงสุดเสมือนนิพพานในศาสนาพราหมณ์ทีเดียว...สำเร็จจนถึงขั้นท่านอาจารย์บอกว่าให้มาช่วยกันสอนสานุศิษย์..ซึ่งปรากฎว่าพระพุทธองค์ท่านปฏิเสธ...ท่านกลับปรารภว่า สิ่งเหล่านี้อาพาธได้คือเสื่อมได้เหมือนหินทับหญ้า...จากนั้น..จึงหาวิธีใหม่คือ ทรมานกายหวังจะให้เวทนาและประสาทความรู้สึกเจ็บปวดจนชาซึ่งวิธีนี้เรียกว่า อัตตกิลมถานุโยค..ซึ่งท่านก็เพียรไปจนถึงที่สุดแล้ว จนถึงกลับปรารภในเรื่องนี้ว่า เลยอีกนิดเดียวจะถึงขั้นเสียชีวิตกันทีเดียว...ก็ปรากฏว่ากิเลสยังไม่หมด...ดังนั้นการภาวนาดังวิธีที่กล่าวมาและการเคร่งเพ่งเพียรทรมานกายเป็นสิ่งที่พระองค์ไม่สนับสนุน...เรื่องนี้มีมาในบทธรรมจักรกัปปวัตตนสูตรครับ...สรุปว่าคือผมสรุปเอาเองว่า...ภาวนาที่คุณตอบมานั้นเลยไม่ตรงกันกับผมในความหมายนี้ครับ

ในมุมส่วนตัวผมเองนั้น ผมไม่คิดว่าการภาวนาคือการที่เรากระทำเพียงแค่ทำสมาธิหรือนั่งสมาธิ หรือพร่ำสวดมนต์ภาวนาเป็นประจำ หรือแม้นกระทั่งไปจะไปกระทำตามป่าเขาตามถ้ำ ฯลฯ  ผมก็อธิบายไม่ได้ล่ะครับ  ผมจำได้แค่ไม่กี่คำเอง 

แล้วอย่างที่ อ.ภารต กล่าวไว้ในความหมายข้างต้นนั้น  ผมก็รู้สึกในแนวเดียวกันนั้นๆครับ ( เอ่อ...ผมต้องขออำภัยในบางลีลา  เด๋วใครเขาจะหาว่าผมเป็นกองเชียร์ป๊ะป๋าภารต และหลงตัวเองน่ะ  อิอิ ;) อย่างเช่น คำว่า อัตตกิลมถานุโยค  อ่านแล้วมันอิ่มอ่ะคับ เคยอ่านผ่านตามาบ้าง นานมากแล้ว นานๆจะได้รับอรรถรส  คล้ายกับว่ามีเชื้อในใจซึ่งที่จริงชีวิตนี้ไม่เคยบวชเล้ย....

อัตตกิลมถานุโยค...แปลว่าการทรมานตนเพื่อสร้างตบะ...เช่นเรามักจะเห็นโยคีในศาสนาฮินดูทำอยู่ในประเทศอินเดียตามสารคดี..เช่นนอนตะปู อดอาหาร...เคยอ่านในพรสูตรว่าพระพุทธองค์ท่านอดอาหารจนผ่ายผอม...เอามามือจับท้องแทบจะรู้สึกถึงกระดูกสันหลัง และชนิดว่าเอามือลูบตามร่างกายรากขนตามตัวเน่า..ขนหลุดล่วงตามมือที่ลูบทีเดียว...และช่วงใกล้ปรินิพพานนั้นทรงเป็นโรคที่ภาษาบาลีเรียกว่า..ปักขันธิกาพาธ..คือถ่ายเป็นเลือด ซึ่งก็น่าจะสันนิฐานสาเหตุว่าคงเป็นผลลึกๆมาจากสมัยวัยหนุ่มที่ทรงทรมานกายดังกล่าว

อาหารเป็นพิษ หรือเปล่าค่ะ พระอาจารย์ ถึงนอนไม่หลับ รักษาสุขภาพนะคะ

นี่ขนาดงูๆปลาๆ นะเนี่ย(อย่าง ผม คงได้แค่ เหลนงู เหลนปลา แหงๆเลย..!!) 

ที่อ.เขียนมา ผมเคยอ่านเจอมาแล้วทั้งนั้น แต่ขอโทษ.... ม่าย ข้าว จาย...... ม่าย รู้ เรื่อง!!!... พระไตรปิฎกก้ออ่าน อ่านได้ประมาณนับหน้ามิได้ .เพราะ.. งง เสียก่อน!!!

ผมเคยอ่านหนังสิอธรรมะต่างๆ ก็บอกว่า การทำสมาธิ หรือการสวดมนต์ เป็นอุบายทำให้ใจสงบ เพื่อให้จิตรู้เห็นตามจริง ให้จิตสว่าง ไม่ให้ถูกอบายครอบงำยังงี้ คำว่าอุบายมันก็หมายถึง หลอกตัวเองซิครับ

แล้วผมก็ว่าไอ้การทรมานตนเองแบบนั้นนะ...มันเป็นการเบียดเบียนตนเอง นะการบังคับให้นั่งนิ่งๆ เฉยๆเนี่ย แต่พอไม่ทำหรืทำไม่ได้ กลายเป็นไม่มีความเพียรไปอีก

ผมเลยไม่รู้จะเอาไงดี

แล้ว.......การภาวนาของอ. เป็นฉันใดครับ เผื่อมันจะเป็นสิ่งที่เป็นไปได้

(เอ.......นี่เราอยู่เวปไหนหว่า.........) 

ภาวนาในความเข้าใจของผมได้แก่ วิธีการ สติปัตฐาน 4 ได้แก่ การพิจารณากายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต และธรรมในธรรม ซึ่งแตกต่างกับวิธีนั่งสมาธิเข้าฌาน สวดมนต์ แต่ปัจจุบันเขาเอามารวมจนแยกกันไม่ออก

แล้ว....อ.ทำได้มั๊ย

ผมทำได้แค่ รู้กาย กับ รู้เวทนา....บางครั้ง คือพอ นึกขึ้นได้ ก็รู้ พอเผลอๆก็ลืม

แต่จิต กับ ธรรม เนี่ย ยังครับ...ยัง

( เข้าไปถามใน เวป ธรรมะ ผู้รู้ทั้งหลายเค้าก็ตอบเป็นภาษาธรรมะ...ไม่เคลียร์เลย ผมว่าด้วยเหตุนี้ อาจทำให้คนเข้าหาธรรมะกัน....ลำบากนาคับ)

อ.มีเคล็ดมั๊ย บอกใบ้นิดนึงได้ปะ   

กายในกาย พอจะรู้ทัน เพราะเป็นรูป เวทนาในเวทนา พอจะรู้ได้ เมื่อเกิดความรู้สึก( พอเอาสติมาจับถึงรู้สึกได้ ) 

แต่จิตในจิต เนี่ย ซิครับ ตามไม่ค่อยทัน ความคิดมักเกิดไปแล้ว ถึงรู้ได้ ถ้าเอาแต่จ้อง มันก็ไม่เกิด (คล้ายๆเวลาทำสมาธิ....อึดอัด) ให้รู้เฉยๆ......มันไม่ทัน อะคับ มันรู้ตอนก่อนเกิด(เพราะจ้องมัน) หรือไม่ก็เกิดไปแล้ว(รู้เมื่อเอาสติมาจับ)...น่ะ

จิตเนี่ย....มันไวจิงๆ คับ

อ.คับจะจัดการกับมันยังไงดี.... กว่าจะถึงตอนแยกตัวผู้รู้ กับสิ่งที่ถูกรู้......ยากชะมัด!!

เมื่อไหร่.........มันจะรู้เสียทีว่า....สักแต่ว่าเป็น

ความคิดนี่มันแปลกครับ คิดตามธรรมชาติฟุ้งไปเรื่อยนี่ก็อย่างหนึ่ง   คิดเนื่องจากสิ่งเร้าที่เกิดขึ้นโดยขาดสติกำกับนี่ก็อย่างหนึ่ง และคิดที่มีสติกำกับเพื่อควบคุมความคิดนี่ก็อย่างหนึ่ง สติตัวหลังสุดนี่แหละ ที่เข้ามาจับมาควบคุมความคิด 2 อย่างแรก เขาถึงต้องฝึกให้รู้จักก่อนจากนั้นจึงค่อยๆตะล่อมสร้างความไวและปัญญาที่จะจด-จ้อง-จับ เหมือนเล่นโป้งแปะ เมื่อไหร่เจ้าสติไปจับความคิดได้ถ้าไม่เผลอ ความคิดนั้นจะขาดตอนทันที หายจากไปและถ้าสติแก่กล้าความคิดใหม่จะยังไม่เกิดจะว่างอยู่อย่างนั้นเป็นการรู้เนื้อรู้ตัวแต่พอเผลอแพล๊บเดียวสติอ่อนหลุดออกไปจากฐาน ความคิดก็จะฟุ้งขึ้นมาอีก จิตในจิตจึงต้องพุ่งไปที่ธรรมในธรรมอีกขั้นนึงครับ

สาธุ  สาธุ  สาธุ.

จานคับ

งั้นต่อ ธรรมในธรรมเลยครับ ใกล้แล้วคับ...ใกล้แล้ว!!

ในจิตนั้นมีธรรมชาติของจิต คือ บัญญัติ  มีสมมุติ มีภาษา และอุปาทาน ทั้งหมดมีอวิชชา ตามหลักที่ว่า อวิชชาทำให้เกิดสังขาร หรือแปลเป็นไทยว่า เพราะไม่รู้จึงปรุงแต่ง ซึ่งเป็นเงื่อนไขต้นของวงจรปฏิจจสมุปปบาท...ธรรมในธรรมจึงเป็นการแก้ที่ต้นเหตุคืออวิชชาโดยดับอวิชชาเปลี่ยนเป็นวิชชา โดยมีสติปัญญาเห็นความเป็นจริงในธรรมว่าเป็น อนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา เห็นสมมติ ล้างบัญญัติ และจบภาษา ดังนั้นจึงเป็นจิตที่เห็นจิตนั้นเป็นธรรม และปัญญาที่เห็นธรรมนั้นจึงเป็นธรรมที่อยู่ในธรรม อัตตาตัวตนจะสลายไป ธรรมแรกเป็นตัวตนที่เห็นธรรม  จากนั้นธรรมนั้นจะสลายรวมกันไป ตัวผู้รู้กับสิ่งที่ถูกรู้ ก็เป็นเรื่องเดียวกัน สภาวะจะเหมือนเช่นการขับรถครับ เราคนที่ขับเป็นจะควบคุมทุกอย่าง ไม่ได้จดไม่ได้จ้องแต่อย่างใดอย่างหนึ่ง แต่เมื่อใดส่วนใดมีปัญหาหรือการรบกวนผิดปรกติไป ก็จะเข้าไปควบคุมแก้ไขได้ทันท่วงทีไป จิตสภาวนี้ก็เช่นกัน กิเลสเกิดก็รู้ และแก้ไขได้ทันท่วงที จึงเป็นการเจริญสติอยู่ตลอดเวลา ...ดังนั้นการปฏิบัติขั้นนี้จึงเป็นการภาวนา ... เป็นปาฏิหารย์แห่งการตื่น...พระพุทธเจ้าท่านสรรเสริญว่า ทางนี้เป็นทางเดียว เอกยนมรรคโค...หรือทางสายเอก...สภาวะนี้มีอยู่ ไม่ใช่ดิน ไม่ใช่น้ำ ไม่ใช่กลางวัน ใช่กลางคืน ไม่ใช่กาลเวลา ไม่ใช่อากาสา ไม่ใช่อรูปฌานชั้นสูงสุดใด ...ซึ่งสิ่งนั้นก็คือนิพพาน..นั่นเอง

นั่นคือ....จิตแห่งพุทธะ ใช่มั๊ยครับ บริสุทธิ์ สว่าง ไม่มีอวิชชาครอบงำ

ธรรมะ ...คือ ธรรมชาติ ของจิต ที่ไม่มีการ ปรุงแต่ง เพียงรู้ ว่า มีเกิดขึ้น...ตั้งอยู่ และ....ดับไป

เมื่อมีสติ....จิตไม่ไปจับ กับสิ่งที่ปรุงแต่ง จิตจึงเป็น....อิสระ

สาธุ......

ขอบพระคุณในทางธรรม ครับ...อาจารย์ ภารต

ผม.....อยากจะบอกว่า "Really nice to meet you"

การเข้าอธิษฐาน เท่าที่ทราบมิใช่การแก้กรรมหรือตัดชาติตัดภพแต่อย่างใด เป็นเพียงแต่เป็นการปฏิบัติวิปัสนากรรมมัฏฐานแบบเข้มข้นภายใต้แนวสติปัฏฐาน4 ของวัดพระธาตุศรีจอมทอง จ.เชียงใหม่ วิธีการ ก็คือ ผู้ที่มาปฏิบัติธรรมที่วัดนี้ ต้องปฏิบัติวิปัสสนากัมมัฏฐานตามแนวสติปัฏฐาน4 คือการนั่งสมาธิเดินจงกรม ไม่ใช่การสวดท่องมนต์ดำแต่ประการใด ขั้นตอนคือ ปฏิบัตินั่งสมาธิเดินจงกรมตามแนวสติปัฏฐานสี่ โดยใช้วิธีพิจารณา กาย จิต ธรรม เวทนา ตามอาการยุบพองของท้อง ตามกริยาอาการในการเดินจงกรม ทำสลับกันไป ค่อยๆเพิ่มเวลาจากสิบห้านาทีไปจนถึง นั่ง1ชั่วโมงเดิน1ชั่วโมง การนั่งนั้นใช้การกำหนดพองยุบและการกำหนดจุดต่าง ๆ ในร่างกายรวมทั้งการตามรู้อารมณ์ อาการปวด อาการสบาย การแกว่งของจิต และอื่น ๆ โดยมีพระอาจารย์สอบอารมณ์ทุกเย็น(ง่ายๆคือเป็นที่ปรึกษาให้) ที่วัดนี้จะถือว่าการเกิดสภาวะธรรมต่าง ๆ และผู้ปฏิบัติเข้าไปรู้ได้ คือการเจริญวิปัสสนา สภาวะธรรมต่าง ๆ เช่น การมีอาการปวดตามแข้งขาแล้วกำหนดรู้ได้ ก็ถือว่าเกิดปัญญา คือรู้ในเวทนานั้น เรียกว่า เกิดทุกขญาณ ไม่ได้เป็นอะไรที่พิสดารเหนือธรรมชาติเลย วัดที่นี่เชื่อว่า ถ้าได้ปฏิบัติจนเกิดปัญญาถึงระดับหนึ่งแล้ว ผู้ปฏิบัติอาจบรรลุโสดาบันปัตติผล หรือแม้กระทั่งบันลุอรหัตผล (อาจจะ) จากการเกิดปัญญา หรือที่เรียกว่า ญาน (16ชนิด) การที่ว่าตัดชาติภพนั้นอาจเป็นไปได้ เพราะที่นี่เชื่อว่า การได้บรรลุโสดาบันปัตติผล (คือผู้เที่ยงที่จะไม่ลงอบาย แต่ยังมีความโกรธ และกามราคะอยู่บ้าง แต่รักษาศีล 5 ได้บริสุทธิ) จะทำให้บรรลุอรหัตผลในอีกไม่เกินเจ็ดชาติภพ และหากใครได้บรรลุอรหัตผลได้จริง ก็อาจเข้าถึงนิพพานไม่ต้องลงมาเกิดอีก

มีคนๆ นึง กล่าวว่าให้นำเงินซึ่งเป็นส่วนของเขา(ต้องคืน)ไปทำบุญเพื่อตัดภพตัดชาติกันไป

ทั้งที่ไม่ได้เป็นคู่รัก เป็นอะไรกันเลย (แต่เป็นคนค่อนข้างใกล้ชิดนิดหน่อย)

มันหมายความว่าอย่างไร คะ ช่วยอธิบายด้วยค่ะ แล้วขอโทษนะคะ ไม่เคยได้ยินมาก่อน

จึงมาค้นหาคำตอบนี่ละคะ