เรื่องเรียนภาษาน่ะ  ถ้าตั้งใจจริงเรียนด้วยตนเองก็เก่งถมไป...คนที่เอาจริงเรื่องภาษานั้น ถ้าลองตั้งใจมุแล้วมันครุ่นคิดอยู่กับเรื่องพวกนี้ทั้งวันทั้งคืน  สามเดือนจะก้าวกระโดดชนิดเห็นหน้าเห็นหลังเชียว ส่วนพวกที่ไม่ได้ตั้งใจ  ขนาดเข้าเรียนกับครูสุดแสนเก่งยังไงก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา  ออกจากห้องเรียนมาก็ไม่ได้เอาติดตัวกลับมาด้วย  ส่วนพวกที่เอาจริงเขาจำที่ครูสอนได้ทุกพยางค์เชียว  จำได้ยันแก่ยันเฒ่า

มีเรื่องเล่าจากประสบการณ์การทำงาน  ของผู้เก่งกาจหลายคนเขาวิเคราะห์เอาไว้ว่า   วัยหนุ่มสาวทำงานนั้น  นอกจากฝีมือทางการเรียนการทำงานเป็นแล้ว ( Enterpreneur )  การสร้างสายสัมพันธ์ ( Connection ) ก็เป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง  ทั้งในระดับบนและระดับเดียวกัน  อีกทั้งความกระตือรือร้นที่จะทำงานให้สำเร็จ (Enthusiastics ) หรือไฟในการทำงานที่ครุกรุ่นรุนแรงไม่มอดไม่หรี่ไม่หมดได้ง่ายๆ  พวก 2 อย่างหลังนี้  สำคัญเท่ากันเชียว  ขนาดเงินหรือทุนยังไม่สำคัญเท่าใดเลย  ส่วนโอกาส ( Chance ) นั้นเป็นเรื่องของโชคชะตาที่เข้ามาหาเราตามดวงแต่ละคนไป  ซึ่งถ้าแม้ เจ้าโอกาสมาแต่  ปัจจัยข้างบนไม่มีมารองรับก็เกมอยู่ดี  ไปได้ไม่รอดหรือไปได้แต่ไม่ดีเท่า

สรุปก็คือ อยู่ที่ว่าอยากจะทำอะไรมากที่สุด  ไม่ใช่อยากเป็นอะไรต่างหากล่ะขอรับ