ในมาเลเซีย (และที่อื่น ๆ ) มีหลักการพื้นฐานที่ว่าทุเรียนควรปล่อยให้สุกเต็มที่ตามธรรมชาติบนต้นเพื่อให้ได้รสชาติ กลิ่น เนื้อสัมผัส และรูปลักษณ์ที่มีคุณภาพสูงสุด เกษตรกรผู้ที่ทำ การปลูกทุเรียน รอจนกว่าต้นจะผลสุกร่วงเองตามธรรมชาติ และเก็บผลวันละหลายครั้งจากใต้ต้น เพื่อป้องกันความเสียหายจากการกระแทกพื้นหรือหิน (หรือคน!) ตาข่ายนิรภัยขนาดใหญ่ที่จัดไว้ใต้ต้นไม้เพื่อจับผลไม้มีหนามที่ตกลงมา หรือคนงานปีนต้นไม้ในช่วงต้นฤดูกาลเพื่อผูกสายยาวหรือเชือกเข้ากับผลไม้แต่ละผลที่กำลังผลิใบ ซึ่งคล้องผ่านกิ่งไม้ด้านบนแล้วลงสู่ระดับพื้นดินเหมือนลูกรอก ดังนั้นเมื่อผลไม้หล่นจากต้นก็จะถูกจับได้ ลดลงอย่างปลอดภัยและง่ายดาย ทุเรียนในมาเลเซียจึงถูกมองว่าเป็นสินค้าโภคภัณฑ์ที่เน่าเสียง่าย ซึ่งราคาลดลงภายใน 12 ชั่วโมงทำให้ราคาในตลาดสูงมาก หลังจากผ่านไป 12 ชั่วโมง คุณภาพจะถูกมองว่าลดลงและกลายเป็นปกติ และราคาจะลดลง ในปีนัง ที่ฟาร์ม Bao Sheng ทุเรียนสายพันธุ์ที่ดีที่สุดที่เพิ่งตกหล่นขายในฤดูกาลปี 1999 ในราคาประมาณ 3.50 เหรียญสหรัฐต่อปอนด์ ซึ่งหมายความว่าทุเรียนขนาด 4 ปอนด์ทั่วไปมีราคาประมาณ 15 เหรียญสหรัฐต่อผลหนึ่งผล นั่นคือที่ฟาร์มแม้ว่า ทุเรียนที่เพิ่งหล่นจะถูกรีบออกจากฟาร์มไปยังเมืองต่างๆ ของมาเลเซีย ซึ่งทุเรียนลูกเดียวกันอาจขายได้ในราคามากกว่าสองเท่าของราคาหน้าฟาร์ม และในสิงคโปร์ผู้คลั่งไคล้ทุเรียน เมื่อมีการส่งออกทุเรียนสดของมาเลเซียที่มีคุณภาพสูงสุดอย่างรวดเร็วเพื่อจำหน่ายที่นั่น นักเลงทุเรียนรีบซื้อในราคา 75 เหรียญสหรัฐต่อผล! ด้วยราคาที่ต่ำที่สุดและความสนุกสนาน คนรักทุเรียนชาวมาเลเซียจำนวนมากเดินทางไปแสวงบุญที่ฟาร์มทุเรียนในภูมิภาคต่างๆ ของประเทศในช่วงฤดูกาลเพื่อลิ้มลองทุเรียนที่ปลิดผลสดใหม่ที่ดีที่สุด เป็นนักเลงตัวจริงในมาเลเซียเกี่ยวกับทุเรียน - กว่าร้อยพันธุ์ที่ขึ้นทะเบียนอย่างเป็นทางการ (และอีกนับไม่ถ้วนที่ไม่ขึ้นทะเบียน) ทั้งหมดมีความแตกต่างเล็กน้อยของรสชาติ เนื้อสัมผัส กลิ่น และรูปลักษณ์ และให้ความสำคัญกับการสุกของต้นและความสดของทุเรียน . พันธุ์ของมาเลเซียโดยทั่วไปจะมีขนาดเล็กกว่าทุเรียนของไทย (ไม่ค่อยใหญ่เท่าลูกฟุตบอล) หลายพันธุ์มีหนามที่บางกว่ามาก และโดยปกติแล้วเนื้อผลรอบๆ เมล็ดจะไม่หนาเหมือนของพันธุ์ไทยทั่วไป