อาจารย์พอมีทางแก้ไขหรือเปล่าค่ะ ถ้าเราไม่รู้วันเดือนปีเกิดเขาด้วย รู้จักกันบนสังคม cyber ค่ะ จขกท เขาโพสต์เล่าไว้ คิดว่าไม่น่าโกหกนะคะ

ดาวอะไรที่มันเล่นงานเธอซะขนาดนี้

**************************************************************************

เพื่อนบางคนคงทราบว่าเราเครียดเพราะสามี แต่เราต้องพบจิตแพทย์มาก่อนแล้วเมื่อหลายปีก่อน เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เราเกือบตาย
เมื่อปลายปี 47 เราได้คบกับลูกชายของนักการเมืองท่านหนึ่ง เจอกันเพราะเพื่อนแนะนำกันมา ตั้งแต่เป็นแฟนกันเขาก็ไม่ให้เราไปไหนเลย พาเราไปขังไว้ที่บ้านบอกว่าที่นี่สบายกว่าข้างนอก แต่เราอยากไปทำงานไม่อยากอยู่เฉยๆ และขอกลับคอนโดตัวเอง ผลที่ได้คือปืนจ่อหัวเรา และเขาก็ยิงไปนอกบ้าน ตอนเช้าก็มีตำรวจที่เป็นลูกน้องพ่อเขามาเอาปืนไป กลัวมากค่ะ
ต่อมาเราเบื่ออยู่บ้านเขาเฉยๆ เลยแอบหนีออกมา สัญญากับยามว่าจะรีบกลับ คืนนั้นเขาทำร้ายเราที่หนีไปด้วยการตัดผมให้แหว่ง และทำร้ายร่างกายจนเราสลบ ไม่มีใครช่วยได้
ตอนเช้าเราตื่นมาอาเจียน เขากเฝ้าแต่ขอโทษ พ่อเขาให้เด็กมาตามไปที่บ้านใหญ่ มองเราอย่างดูถูกถามว่าจะเอาเรื่องมั้ย แต่บอกก่อนะว่าเธอมาเอง ไม่ได้ให้เขารับทราบ คือประมาณว่าแจ้งไปก็ไม่มีประโยชน์
เราต้องนอนรพ.เป็นอาทิตย์ เยินค่ะ หมอถามว่าใครทำ เราก็ตอบไม่ได้ แต่พ่อเขาจ่ายค่ารักษาทั้งหมดให้ เรายังไม่หายมันก็ลากเราออกจากรพ.
ทุกวันอยู่ด้วยความกลัวเพราะไม่รู้เขาจะดีหรือร้าย หลังเกิดเรื่องเขาย้ายมาอยู่ห้องชุดแถววิภาวดี ขังเราเหมือนเดิมและยังไม่ให้เราติดต่อใคร เราเคยหนีกลับห้องกะว่าจะเก็บของกลับบ้าน เขาก็มาอาละวาดที่คอนโดจนนิติบุคคลเชิญให้ออก เพราะเรื่องมันดัง
เขาเคยทำร้ายเราที่รพ.ตอนที่เขาป่วย รุนแรงจนพยาบาลต้องมาพาเราออกไปหลบและทำแผล หมอให้ยานอนหลับเขาถึงสงบ เราก็ย่องจะหนี แต่มันดันตื่นแล้วพังของในห้องกระจาย พยาบาลรีบมาเก็บของมีคมและให้เราอยู่ก่อน แล้วมันกลัวเราหนีมันเอาเราขึ้นไปนอนบนเตียงคนไข้ด้วย
มีอีกหลายเหตุการณ์มากๆจนถึงวันที่เราทนไม่ได้เราขอเลิกกับเขา เขาบีบคอเรากลางร้านสปา ที่เป็นของพ่อเขาเลยไม่มีใครกล้าช่วยเรา วินาทีนั้นรู้เลยว่าคนจะตายเป็ยยังไง พอคนมองมากเขาก็หยุด แต่เราเกือบตายหลังจากวันั้นเขาก็โทรมาขอโทษ แต่ยังกรีดเราที่หน้าอกซ้าย บอกว่ามันอยากเห็นหัวใจเรา มันพาเราไปทำแผลอีกวันหนึ่วงซึ่งเย็บไม่ได้แล้วต้องปล่อยให้เป็นแผลเป็นจะหวะที่มันจ่ายตังค์เราหนีไปอยู่กับเพื่อนเขาตามไม่เจอ เรากลัวมาก คิดว่าคนๆนี้บ้าแน่ๆ เขาขอโทษทุกครั้ง แต่ทำอีกเสมอ
หลังจากวันนั้นเราไม่กล้าออกนอกบ้าน จนคืนหนึ่งอ่านข้อความที่เขาส่งมาว่าหาเราเจอแล้ว คืนนั้นเรากรี๊ดแล้วหมดสติ ไปโรงบาลก็อาละวาดกลัวคนมาเอาตัวไป จึงเริ่มการพบจิตแพทย์ตั้งแต่นั้ คือคุณหมอวิทยา วันเพ็ญ รักษาอยู่หลายเดือนเราก็เจอสามีและเลิกไปหาหมอ
ไม่อยากนึกถึงแล้วค่ะ แต่วันนี้บาดแผลในใจเราไม่มีทางหายไปได้ แต่ลูกคงสามารถล้างใจเราได้ และหวังว่าอาการด้านสมองคงจะดีขึ้นเร็วๆนี้ เราแค่อยากบอกว่าเราไม่ได้เครียดกับแค่เรื่องสามี เรามีปมอยู่แล้วและคงต้องใช้เวลาเพื่อกลับมาเป็นคนที่มองโลกสดใสได้อีกครั้ง ทุกวันนี้รอยแผลที่หน้าอกเรายังอยู่ มันใหญ่มากจนเราคิดว่าไม่มีทางที่เราจะลืมฝันร้ายครั้งนี้ได้ง่ายๆ แต่หวังว่าสักวันมันจะจางไปตามกาลเวลาและค่ายามหาโหดนี่ด้วย